Środkowa część Lasu Chochlików

- Hę?
Odwróciła się w kierunku, z którego napłynął głos.
- Witaj pobratyńcu.
Wyprostowała się, odgarniając długie włosy, które łaskotały ją po ramionach.
- Taa... zgubiłam taki drobiazg, myślę, że uda mi się go znaleźć zanim zapadnie wieczór.
Przekrzywiła głowę. Nadarzyła się okazja, by zapytać go o powód.
- A ty tutaj tak... - przez moment szukała właściwego słowa. - "odpoczywasz"? Wśród tej zieleni?

- Nie, nienawidzę roślin. Trafiłem tu praktycznie przez przypadek...
"Pobratymcu". Więc jednak jest nieumarłą.
- Może pomóc w poszukiwaniach?- spytałem, wysilając się na cień uśmiechu.

Nie chciał być wścibska, więc nie dopytywała się dalej, jak tu trafił.
- Jeśli chcesz... zgubiłam tu jakiś czas temu wystruganą laskę, a bez niej trochę źle się przemieszczać. Zwłaszcza jeśli mowa o jakiś nowych miejscach.
Wskazała na przepaskę, którą zakrywała jej oczy.
- Powinna gdzieś ty być, nie do wiary, że mogłam ją gdzieś tu zapodziać. To chyba przez ostatnią rozmowę z upadłym aniołkiem...
Podrapała się po głowię, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć.

Odruchowo zacząłem rozglądać się dookoła za wspomnianym przedmiotem. A co do tego, że dziewczyna straciła wzrok - wolałem nie drążyć tematu. Jakieś granice trzeba mieć.
- Tak w ogóle to jestem Kaer, a ty?- przedstawiłem się bez większego zainteresowania.
Nagle usłyszałem (w psychice) trzask łamanej gałęzi i szybko się odwróciłem. Oczywiście nikogo tam nie było. Gdzieś w pobliżu zacząłem słyszeć też jakieś kroki i inne takie efekty towarzyszące byciu śledzonym. Zrobiłem się trochę niespokojny.

- Shami...
Urwała, gdy wyczuła jego szybki obrót. Nadstawiła ucha, ale w pobliżu słychać było tylko zwyczajne odgłosy lasu.
- Coś się stało? - zapytała zdziwiona jego reakcją.

Kroki powoli się nasilały, a ja coraz bardziej się nerwicowałem.
- Nie słyszysz tego?- spytałem prawie szeptem, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu źródła owych dźwięków.

- Czego? - spytała z głupią miną i jeszcze bardziej skupiła się na dźwiękach. - Słyszę jakiegoś ptaka, szeleszczące liście, twój oddech...
Wzruszyła ramionami, zastanawiając się, czy Kaer ma słuch jeszcze lepszy od niej.

- Czyli znowu mi się zdaje...- mruknąłem bardziej do siebie, niż do niej. Złapałem się za głowę, zamknąłem oczy i wziąłem kilka głębokich wdechów, tak na uspokojenie. Wszystko to trochę ucichło, ale nie uspokoiło się do końca.

Przez dłuższą chwilę nie widziała, co powiedzieć. Ta sytuacja wydała jej się dziwna.
To chyba nie było normalne, pomyślała.
- Ehm... więc pomożesz mi znaleźc moją zgubę? - zapytała, by zmienić temat.

Lekko drgnąłem, gdy usłyszałem pytanie. Częściowo nawet zapomniałem o jej obecności.
- Tak, nie ma sprawy.
Jeszcze jeden głębszy wdech i wróciłem do rzeczywistości.
- Jeśli dobrze zrozumiałem, mam szukać rzeźbionej laski?- spytałem, tak dla pewności.

Kiwnęła głową, po czym wróciła do poszukiwań.
- Powinna gdzieś tu leżeć. Jeśli dobrze pamiętam oparłam ją o jakieś drzewo. Rozejrzyj się, na pewno wyjdzie ci to lepiej niż mi - zażartowała.
Przeszła jeszcze kilka kroków i zatrzymała się. Tym razem usłyszała trzepot skrzydeł gdzieś wysoko w górze. Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Widzisz ją?

Lądując, stanęła na jednej z gałęzi drzewa.
Nie zauważyła obecnych, ponieważ była oddalona o spory kawałek drogi. Rozglądnęła się. Stała właśnie na bardzo wysokim drzewie i widziała bardzo wiele rzeczy, szkoda, że nie detali.
Spojrzała w dół. Drewniana laska była oparta o właśnie to drzewo. Zeskoczyła zwinnie w dół, amortyzując upadek machaniem skrzydeł.
- Shamii chyba ^^ - powiedziała i wzbiła się w powietrze razem z laską.

- Nie, jeszcze nie widzę...- mruknąłem, przyglądając się dokładnie wszystkiemu w pobliżu. Sprawę utrudniało jeszcze to, że zaczęło się ściemniać. Powoli szedłem przed siebie, od czasu do czasu przystając, bo jakaś gałąź lub patyk wyglądał podejrzanie.

Pojawiła się na jednym z drzew. Terain chodził pomiędzy grubymi konarami, szukając jakiejś łatwej zdobyczy. Dziewczyna cały czas go obserwowała, machając nogami w powietrzu.

Spacerował po lesie. Uważał, że to miejsce było dziwne, pełno tu było jakichś świecących rzeczy, które fruwały i mrygały do niego irytująco. W momentach, kiedy kolory przeszkadzały mu w myślach, chował twarz pod kapturem, ograniczając pole widzenia. Jakoś nie był w nastroju na podziwianie krajobrazów.
Dostrzegł jakąś kobietą i zatrzymał się.

Zeskoczyła z drzewa i jednym, zgrabnym ruchem poprawiła sukienkę. Porozglądała się za smokiem, a kiedy zobaczyła jego ogon odwróciła się. Podskoczyła ze strachu, kiedy zauważyła nieznajomego.
- ^^

Zwrócił uwagę na smoka.
- Niezły ^^ - skomentował. Wargi drgnęły od nieznacznego uśmiechu.

Przełknęła nieznacznie ślinę i spojrzała na smoka przez ramię.
- Trochę leniwy - podeszła nieco bliżej.
Terain poczłapał do nich z królikiem w paszczy.
- Loran jestem, miło mi. - przywitała się kulturalnie.

- Uśmiechnięta jesteś jak na półksiężyca.
Nie zdjął kaptura z głowy, przyglądając się smokowi z zainteresowaniem.
- Jestem Ahren.

- Czemu? Uważasz, że powinnam mieć minę, pt. "Jestem emo"? - wyszczerzyła się zadziornie.
Smok przysiadła i zwinął skrzydła, obserwując ich twarze.

- Wcale tak nie uważam - prychnął - Zaobserwowałem tylko, że Półksiężyce nie są szczególnie radosne. Ich zachowanie jest zrównoważone.
Usiadł, obserwując smoka. Przeszło mu przez myśl, że być może mityczna istota widzi jego twarz pomimo przysłaniającego ją kaptura.

- Potwierdzam. - kiwnęła głową. - Ja jakoś specjalnie radosna nie jestem, prawda? A ty kim jesteś? - spytała w końcu.
Nie była wesoła i nawet bardzo rzadko się uśmiechała, ale czasami nadchodził taki czas, że musiała to robić.
- Mógłbyś zdjąć kaptur? Wolę widzieć twarz swojego rozmówcy - mruknęła.
Terain fuknął ogniem, odwróciła się i wzleciał w powietrze.

- Mówię, co widzę. W tej chwili wyglądasz radośnie. Ale moglibyśmy nie kontynuować tej dyskusji.
Wykrzywił wargi nieznacznie. Uniósł trochę głowę, dzięki czemu mogłą ujrzeć jego twarz, nieco zacienioną, i jego oczy. Zatrzymał wzrok nad jej głową.
- A to ważne? Jestem sobą.

Przestała się uśmiechać, nawett lekko.
- A tak może być? - trochę go nie rozumiała, ale może to było omylne wrażenie.
- Dla mnie owszem, ważne. - przyjrzała mu się bliżej.

- Rany... - mruknął - Zachowuj się jak chcesz, nic do tego nie mam. Zdziwiłem się tylko ==.
- Morconem.
Wstał i odszedł kawałek, bo jakoś nie mógł się z nią dogadać.