Środkowa część Lasu Chochlików

Jedno z najpiękniejszych miejsc lasu. Wysokie drzewa z rozłożystą korona dają temu miejscu przyjazny cień w upalny dzień. Każdy gdy tylko znajdzie sie w tym lesie od razu poczuje, że nie jest on taki jak inne lasy. W tym miejscu mieszka dużo różnych i magicznych stworzeń które nie raz wychylając sie ze swych domków by oglądać towarzyszy lasu.

Przyszłam w ten niezbyt ciepły poranek do lasu. Było mi dziś tak zimno że wolałam pójść w to miejsce na pieszo aby je obejrzeć. Kiedy weszłam w to miejsce zaczęłam chodzić powoli wokół różnych drzew i oglądałam cały las dokładniej. Byłam bardzo zachwycona niezwykłością tego miejsca.

Przyszedł bo słyszał, że to miejsce było zamieszkiwane przez chochliki, a on lubił gapić się na kolorowe iskierki ;D.
Spacerował tak sobie wymachując mieczem, kiedy to dostrzegł uroczą istotę ze skrzydłami. Odszedł kawałek dalej.

Nagle usłyszawszy cichy szelest traw i liści lezących an ziemi zatrzymałam się. Obróciłam się i zaczęłam rozglądać się za czymś co miało być za mną. Myślałam ze to owe zwierzęta które miały być mieszkańcami tego magicznego lasu. Stanęłam przy jednym z drew i przykucnęłam rozglądając się na ziemi za zwierzątkami, które miały robić ten szelest liści.

- Czego tak szukasz, aniołku?
Zapytał, pojawiwszy się za jej plecami. Oparł miecz na ramieniu i zaczął oglądać z zainteresowaniem błękitno-fioletowe kwiaty porastające gałęzie jednego z drzew.

-Aaa
Wydałam z siebie krótki wrzask przestraszona tak nagły odzewem do mnie. Wstałam i obróciłam się stanąwszy na wprost nieznajomego mi chłopaka. Przyjrzałam się mu z dokładnością zatrzymując na krótko wzrok przy jego mieczu, który właśnie opierał na ramieniu.
-Szukam chochlików.
Odpowiedziałam grzecznie nieznajomemu.

- A, to tak jak ja - uśmiechnął się półgębkiem - Widziałem kilka tam.
Wskazał małą polankę naprzeciwko nich.
Odwrócił się i poszedł w kierunku kolorowego krzewu.

-Hmmm??
Ruszyłam w kierunku wyznaczonym przez chłopaka o mało co nie przewracając się o wystające korzenie z ziemi.

Obejrzał się na nią przez ramię.
- Straszna z ciebie niezdara - zauważył spokojnie, widząc, jak się cały czas potykała - Nie korzystasz w ogóle z tych skrzydeł, aniołku?

-Jestem Kiliana
Przedstawiłam się w końcu jako że nie za bardzo lubiłam gdy ktoś zwracał się do mnie jako "Aniołek". Doszłam jakoś do chłopaka unikając upadnięcia na ziemie i spojrzałam na niego mówiąc
-Korzystam częściej niż ci się zdaje i nie jestem niezdarą. Ja po prostu...
Spojrzałam na ziemię
-..tu jest za dużo wystających korzeni.

- Nie miałem zamiaru urażenia cię - powiedział spokojnie - Nie dziwię się, że jesteś nieprzyzwyczajona do nierównych powierzchni, więc nie powinienem nazywać cię niezdarą. Ale... troszku ironii nie zaszkodzi, huh?
- W Galthias prawie cały teren jest tak pocharatany, jak tu, ale kamieniami.

Usiadł na trawie poprawiając kołnierz płaszcza, przypatrzył się anielicy.
- Caliro.

-Po kamieniach prościej, bo kamienie widać.
Powiedziałam i usiadłam gdzieś obok chłopaka.


[emm z/w muszę posprzątać ]

- Nie koniecznie. Kamienie tam są czarne, a zawsze jest ciemno.
Spojrzał na nią z zainteresowaniem.

-To jak tam widzicie skoro jest tam ciemno??
Zapytałam spojrzawszy an niego by potem przenieść wzrok ku niebu, które delikatnie prześwitywało poprzez gałęzie drzew.

- Jest tam sporo lampionów, co jednak nie do końca rozjaśnia drogę, a poza tym wszyscy jesteśmy przystosowani do ciemności. W miastach jest jasno, z powodu wielu źródeł światła. Nie takie dziwne.
- U was w Larinnor jest pewnie bardzo jasno, prawda? Zamieszkujecie w końcu niebiosa.

-Larinnor to nie są niebiosa. Dla mnie to jest królestwo Aniołów wśród niebios a właściwie wysoko położonych wzniesień.
Odpowiedziałam i spojrzałam na ziemię zastanawiając się znów nad mieszkańcami tego lasu.

- W zasadzie chodziło mi o to, że Larinnor położone jest wysoko, "niebiosa" chyba faktycznie są złym wyrażeniem.
Porównał w myślach życie pośród chmur i pod ziemią, i aż drgnął.

-No tak to złe wyrażenie. No ale cóż na mnie już czas.
Wstałam otrzepując sukienkę
-Do następnego razu
Pożegnałam się i rozłożyłam skrzydła wznosząc się w górę machając na pożegnanie Caliro. Zniknęłam gdzieś wysoko za koronami drzew.

Wstał i odszedł.

Przyszła powolnym krokiem, potykając się o jakiś kamyk. Podeszła do pobliskiego, wielkiego drzewa, dotykając jego kory. Usiadła pod nim, opierając się o pień.

Chcąc nie chcąc, pod długim i raczej bezcelowym błądzeniu po okolicy trafiłem do lasu. Pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy: Po jaką chol**ę tu przyszedłem?! Przecież nienawidzę lasów, a bynajmniej nadmiaru roślinności. Trochę szczelniej opatuliłem się czarnym płaszczem. Przez całą drogę tutaj słyszałem za sobą ciche szepty, wciąż wydawało mi się że ktoś mnie śledzi, a gdy się obrócić to nikogo z tyłu nie ma. Stanąłem pod jakimś drzewem i oparłem się plecami o pień.

Wyszła zza wielkiego pnia drzewa i znalazła się w polu widzenia nieumarłego. Przekrzywiła głowę ze zdziwienia. Wyczuła, że nie jest sama. Ostatnio niewielu nieumarłych dało się spotkać na otwartych terenach. A już zwłaszcza wśród takk bujnej, żywej roślinności.
Przeszła kilka metrów w bok, cały czas podtrzymując się gałęzi. Gdzie ja to zostawiłam?

Fakt, zobaczyłem jakąś dziewczynę. Przez krótką chwilę wydawało mi się, że to kolejny wytwór mojej nie do końca normalnej wyobraźni, ale po dłuższym przyglądaniu się jej stwierdziłem, że jest zupełnie inaczej. Usiadłem na trawie, przez cały czas niepewnie zerkając na nieznajomą.

Potknęła się o wystający korzeń i niewiele brakowało, a wylądowałaby na ziemi. Na szczęście jedną ręką wciąż trzymała się gałęzi. Przekroczyła korzeń i ruszyła dalej. Była ciekawa, co też może sprowadzać w taką zieleń innego nieumarłego. Ona sama nie przyszłaby tu, gdyby nie musiała znaleźć swojej zguby.
Już chciała go spytać o przyczynę, ale w ostatniej chwili się zawahała. Nie widziała czy nie był czymś zajęty, a jeśli był to nie chciała mu przeszkadzać.

W końcu postanowiłem się przywitać, taki impuls.
- Witaj...- mruknąłem, podchodząc do niej. Cały czas uważnie lustrowałem dziewczynę wzrokiem. Albo ona też nie żyła, albo popadam w całkowitą paranoję.
- Szukasz tu czegoś?