Szeroki pomost

Jeden z kilku pomostów, które znajduja sie na Przyladku Żeglarzy. Po lewej stronie tego duzego mostu prewija sie obraz żagluówek i statków stojacych na przystanii,a po prawej widać horyzont pięknego niebieskiego morza.

Pojawiła się na Wielkim Moście. Stanęła na nim i zaczęła podziwiać widoki. Było cudownie. Zwłaszcza prawa strona.

Przyszła, minęła most. Przysiadła sobie na niedaleko. Jedną ręką dotykała skroni,
gdyż strasznie kręciło jej się w głowie. Przekrzywiła sobie głowę i zaczęła masowac
szyję.
- Ssssraszna pogoda

Po chwyli wyczuła czyjąs energie i spojrzała w jej kierunku
- Wybacz mi nieuprzejmność - skinęła głową na powitanie upadłej

Odwróciła się w stronę dziewczyny.
-Ależ nic się nie stało. Czemu to miałaby być od razu nieprzyjemność?
Zaśmiała się jak to falleni robią po czym podeszła do dziewczyny.
-Zdradzisz mi swe imię?

Z dłonią cały czas przy skroni, uśmiechnęła się
- Mogłaś pomyśleć, ze celowo cie nie zauważyłam, a to byłaby już wielka nieuprzejmość. Po prostu nie jestem dzisiaj w formie i wolabył nie zrażać do siebie innych, upadły aniołku. Nazywam się Shamiia. A ciebie jak mam nazywać, upadły aniołku?

Uśmiechnęła się. Stała dalej obok niej.
- Upadły aniołek? Ładnie brzmi. Dokładnie nie wiem jak mam na imię ale mówią do mnie Farah.
Przypatrzyła się dziewczynie. Była taka miła. Od lat nie widziała kogoś tak pozytywnie nastawionego w stosunku do niej.
Przysiadła obok dziewczyny.
- Zimno dziś.

- Pogoda jest straszna. Gdyby nie było zmino wogóle nie opuszczałbym dzisiaj królestwa. Niebo jest bezchmurne, wolę kiedy pada deszcz, szaro a dookoła unosi sie gęsta mgła, upadły aniołku.
Milczała chwilę. Rozmówczyni wydawała się taka miła.
- Mogę dotknąc twojej twarzy? - zapytała

- Też uwielbiam szarą pogodę. Gdy jest słońce... Tak jakby odbiera mi siłę i chęć do życia. Dziwne...
- Dotknąć mojej twarzy? Możesz, ale dlaczego? o_O - zdziwiła ją trochę prośba Shamii.

- Kiedy nie ma się wzroku, trzeba polegać na innych zmysłach, upadły aniołku - odpowiedziała odwracają twarz w jej stronę
Wyciągnęła rękę i dotknęła jej twarzy, poznając rysy jej twarzy.
- Musisz byc bardzo ładna, masz taką delikatną skórę, w końcu byłaś kiedys aniołkiem

- Tak, rozumiem cię, jeśli świeci słońce to czuję się jakkbym była chora

Wystraszyła się trochę. Nagle pełna spokoju i zrównoważona dziewczyna przestraszyła się.
- Dl... Dlaczego?
Zawsze takie nagłe wiadomości nie działają na nią dobrze. Jednak lubiła strach. To właśnie on motywował ją do walki o swoje nędzne życie. Kiedy się bała, mogła robić rzeczy, których normalnie by nie robiła. Dużo złego spotkało ją, gdy była aniołem.
- Nie widzisz bo straciłaś wzrok w jakiejś walce? - zaciekawiła ją historia Shamii-chan. (Wiem, że nie powinnam dodawać tego chan bo to na takim forum niestosowne, ale lubię to robić XD)

- Nie bój sie, upadły aniołku.
Cofnęła dłoń i spuściła głowę.
- Nie chciałam cię przestraszyć, ale widzę ze i tak nie moge sprzeciwiac się mojej naturze. Egzystuje po to by innych ranić. to jest w końcu moje przeznaczenie.
Mimo tych słów uśmiechnęła się szeroko, choć był to bardziej szaleńczy uśmiech.

- Jestem niewidoma praktycznie od urodzenia. Kiedy byłam mała dostałam ostrzem po oczach od mojego pana. Dlatego noszę te opaskę

- Ranić innych? Ale przecież... Jesteś taka miła?
Zmieniła pozycje z siedzącej na siedzącą innego rodzaju.
- To nie był tego rodzaju strach typu: mamo boję się potwora z szafy. To strach... z przerażeniem... Zobaczenie lub usłyszenie czegoś, czego nigdy by się mogło mnie przytrafić...
Usłyszała: mojego pana[...]. Zorientowała się, że Shamii-chan była niewolnicą jakiego drania.
- Wiesz, z natury nie jestem uprzejma, ale raczej zadziorna. Ty wywołujesz na mnie dziwne uczucie... - zamilkła.

- Wybacz, chyba nie znam tego rodzaju strachu - powiedziała zdezorientowana - Zastanawiam się czasami czy sama znam jkikolwiek strach, Nie boję się ani smierci, ani zadnej krzywdy, cierpień ani niczego. Wiem ze moze mnie to spotkać, ale jakos się tego nie boję.
Splotła ręcę razem i zamikła.
- Mozesz to uczucie opisać?

- Masz naprawde orginalny charakterek, upadły aniołku. Coś cię rozproszyło?
Zapytała patrząc w górę i starając się wyczuć coś nieuchwytnego.

Spojrzała na nią tak, jak nigdy dotąd. Podobało się jej jak zwracała się do niej "upadły aniołku"
- Właściwie to nic, ale... musiałabym już wracać. Ty nie musisz wracać do swego pana? - zapytała patrząc łagodnym wzrokiem.

Pokręciła głową.
- Nie muszę, mój pan już nie żyje.
Również wstała.
- Ale bedę się zbierać, powoli zapada zmrok, a wolę zeby zadna niespodzianka nie spotkała mnie po drodze. Jako niewidoma wszysy uważają ze jestem łatwym celem. Zegnaj, upadłu aniołku
Odwróciła się i odeszła.

- Do zobaczenia - pomachała delikatnie dłonią po czym się odwróciła. Rozpostarła swe czarne skrzydełka i odleciała na tle księżyca.
<NMJ>